Rolden vorig jaar voor de start van de Tri-Ambla de tranen al meerdere malen over mijn wangen, nu stond ik er met een heel ander gevoel. Maximaal voorbereid het NK op mijn eigen eiland beleven. Een succesvolle wedstrijd met een mooie 6de plek als resultaat. Het gaat alleen maar mooier worden.
Tri-Ambla 2013
Ik wilde de wedstrijd niet missen en papa en ik zagen een mooie kans om nu eens samen als trio (duo) mee te doen aan de Tri-Ambla nadat ik 11 weken daarvoor was geopereerd aan mijn liesslagader. Het sporten na de operatie verliep heel wisselend. En hoewel ik me zeker voelde over het zwemonderdeel dat ik zou doen, was ik heel onzeker over de 12 km crossloop die ik zou moeten doen. Door alle spanningen vooraf, biggelden de tranen voor het zwemmen al regelmatig over mijn wangen wanneer ik met dezen en genen een gesprekje had. Uiteindelijk kwam de ontlading na het lopen toen ik een geweldige run had neergezet en met papa mocht finishen.
Tri-Ambla 2014
Zo anders stond ik nu aan de start. Ik was mooi de woensdag voor het NK al naar Ameland vertrokken. Laptopje mee om daar te kunnen werken. En de mogelijkheid benutten om het parcours te verkennen. Omdat ik al een aantal dagen niet fit was, besloot ik de fietsroute niet op woensdag maar op donderdag te verkennen. Het ging niet heel erg lekker. Maar ik wist dat ik nog 2 dagen had om beter te worden.
Zaterdagmiddag was de start om 13:00. Het weer was heerlijk. Zo'n 20 graden en een NNO wind kracht 4. Watertemperatuur 17.5 graden. Dit zou zeker een mooie dag worden. Het startveld bij de dames was sterk. Dat vind ik mooi, want dan weet je ook echt waar je staat. Zo hoort het met een NK. Al vroeg moesten we opstellen in het startvak voor de Le-man start van het zwemmen. Juiste positie en dan wachten. Ik had het water nog niet aangeraakt en hoopte maar dat mijn zwembrilletje niet zou beslaan. Pang!!! En daar gingen we. Klaar voor 2 rondes van 750m in de Waddenzee. Met groot geweld denderden alle atleten het zoute water in. De eerste slok is altijd weer even wennen:). Ik lag aan de binnenzijde van het parcours; plekje wat me meestal wel goed bevalt. Ook nu ging het weer prima. Ik had besloten geen krachten te verspelen in dit onderdeel, want wilde met fietsen eens echt het maximale eruit halen. Na 750m kwam ik tegelijk met Arie de Jong uit het water. Dan zat ik goed want we hebben vaak hetzelfde tempo met zwemmen (was dat met fietsen ook maar zo ;)). De tweede ronde in. Eerst weer ritme krijgen na de landronding en zorgen dat ademhaling en slag weer stabiel zijn. Dat ging prima. Het veld was mooi uiteen getrokken waardoor ik nog wat meer zwemruimte had. Het ging fijn en ik keek al uit naar het biken. De laatste 50m kwam Samme Steenstra langs zij. Goed, dan was mijn zwemonderdeel goed gegaan, wist ik. Als 5de dame uit het water; zwembril en cap af en bovenlichaam ontdoen van wetsuit. Mooi door de enthousiaste menigte. Nergens in Nederland zoveel gejuich als daar. Kippevel!
Ik wisselde vlot in een wat krappe wisselzone. Sokjes aan (ja, is fijner met crossloop), schoenen aan en helm op en go with the flow. Spring op de ATB en gauw een flesje vocht naar binnen. Ik had direct een lekker gevoel op de bike. In het aanloopstuk passeerden een aantal mannen mij en ging ook Linda van Vliet langs zij. Die had dus goed gezwommen. Meefietsen was geen optie, want ze is zo snel. Na de Miede gingen we door de duintjes de Vleijen door. Het voelde goed en ik had vertrouwen in een goede wedstrijd. Toch opmerkelijk dat ik dat zo vlot al voelde. Twee weken ervoor in Renkum had ik ook een super wedstrijd gehad. Toen deden mijn benen eindelijk wat ik hoopte dat ze konden. Dat gevoel had ik het hele seizoen nog niet gehad. Niet dat het daarvoor slecht ging. Andere wedstrijden waren gewoon goed gegaan. Maar niet SUPER! Triathlon Renkum ging wel super. En ik had natuurlijk gehoopt dat dit de vorm was waar ik in mijn schema's o.b.v. van Marcel Swart naartoe had gewerkt. En nu had ik het gevoel weer. Er zat enorme power in de benen en dat werkte mentaal zeker door. Via de Vleijen het bos in en klaar voor de eerste steile klim. En nee hè, toen ik naar het kleine blad schakelde viel het ketting eraf en kwam vast te zitten. Shit! Met enig geweld trok ik aan mijn ketting; haalde mijn vingers tot bloedens toe open; en na enig moment (wat voor mij minuten leken, maar slechts 20-30 seconden waren) had ik het ketting weer op de juiste plek en kon door. "Dag pap en mam", bij de Kaapsduun. Hop het strand op. De aanloop naar het strand was door al het stuifzand niet te fietsen. Dus even lopen met de fiets. Maar de mulle afgang het strand op, had ik donderdag al even geoefend en kon prima op de ATB naar beneden. Dat ging goed. Ik durfde de ketting niet op het kleine voorblad te schakelen. Bang dat ie weer vast kwam. Kon daardoor net niet doorfietsen naar het verharde deel en moest eventjes lopen met de ATB voordat er 1.5km strand kwam. Op het strand de juiste power. Ik wist het doordat ik zo weinig werd ingehaald. Strand af, bos in en duinen door op weg naar Ballum. Goh wat ging het lekker. Enige minpunt was dat door het gehobbel mijn ketting soms spontaan op het kleine voorblad sprong. Irritant. Ter hoogte van Ballum fietsten Jan en daarna Paco me voorbij. Proberen mikpunt te houden. Maar hun tempo lag net iets te hoog. Bij Hollum de Engelsmansduun op. Niet op kleine voorblad zetten, dus flink op power omhoog. Dat ging super. Laatste stukje duinen voordat we het strand op mochten. Het strand was zwaar. Maar ik had gelukkig verkend. Ik wist bij het eerste stuk van Hollum waar je het best kon rijden. Even een zigzag het pad over en dus van de ATB af. Ik pakte zo 3 mannen. Kreeg nog meer vertrouwen, want met m'n lagere lichaamsgewicht was ik alleen maar in het voordeel in het zachte en mulle zand. Na flink wat geploeter hadden we bij Ballum uiteindelijk een mooi groepje van 3. Stukje samen fietsen, maar de krachten waren te verschillend. Ik liet de kopman gaan en reed met andere man in het wiel verder. Stukje kop-over-kop, maar in het mulle zand was ik sterker en reed zo weg. Zo wisselde het wat over het strand en voordat ik het wist was ik al bij Nes. Laatste stukje richting Buren. Een sterk fietsende Klaas-Tjibbe gaf me nog even een laatste boost om gas op de pedalen te houden en zo het strand af te fietsen. Laatste stukje duinen en bos en klaar voor het laatste onderdeel. Een derde fietstijd bij de dames. Dit is mijn parcours, mijn vertrouwde ondergrond. Al hoeft dat strand niet zo lang voor mij hoor!
Een wederom mega snelle wissel (4de tijd overall; is gratis tijdswinst he:)) en dat terwijl wij dames een heel ongunstige plek in de wisselzone hadden. Loopschoenen aan en there we go. Twee rondes van 6km. En het lopen is zwaar op Ameland. Drie flinke duinen per ronde. Ik startte soepel, maar had niet direct het tempo dat ik wilde. Zag dat ook aan de hartslag. Er was nog ruimte voor een klein stapje meer. Of had ik met fietsen teveel gegeven? Na een aantal kilometers kon er nog een schepje bovenop. Ik had het juiste gevoel en liep steady. Maar in ronde 2 merkte ik wel degelijk dat de benen moe werden en ik op het randje liep. Klein schepje er bovenop en het gevoel van verkramping kwam naar boven. Juist blijven doceren dus. Dat betekende ook stukjes wandelen de duin op. Niet vol lopen en zeker niet verkrampen. Ingrid van Lubek liep op ruim 2 minuten voor me. Dat hadden pap en mam netjes doorgegeven. Die kon ik dus zeker niet meer pakken, want ze loopt sneller dan ik. Maar wat zat er achter me. Ik had geen idee. Ik bleef dus rennen alsof er een dame een minuutje achter me liep. Dat hield me scherp. Was achteraf niet nodig, want het gat met de dame achter me was 12 minuten. Zo heb ik uiteindelijk wel maximaal gelopen. In 3:15:41 finishte ik. Echt enorm blij mee! Wat fijn als de benen het echt goed doen. Dit was het hoogst haalbare op dit moment. Nergens iets laten liggen.
Zondag lekker uitfietsen en nagenieten met clubmaatjes. Allemaal super gepresteerd!
Woord na afloop
Het overlijden van een van de deelnemers heeft een schaduw over de beleving van de dag gegooid. Alle sterkte voor de nabestaanden. Ook voor een geweldige organisatie als de Tri-Ambla is een overlijden tijdens je evenement het meest verdrietige wat je je voor kunt stellen. De discussie rondom de betwiste winnares van dit evenement laat ik verder buiten beschouwing want dat blijft relatief in vergelijking tot het overlijden van een van de deelnemers al wil ik alle sympathie voor Maud Golsteyn benoemen.
Organisatie en vrijwilligers enorm bedankt voor een geslaagd evenement. John Veenstra bedankt voor je foto's.
