Adventure en Mildam: Twee keer parcours PR

De cross in Mildam is, in de week voor de Ameland Adventure Run, altijd een mooie laatste trainingsprikkel. Dus zaterdag 6 december ben ik de bossen bij Mildam gaan lopen. Mijn beste tijd op dit parcours liep ik vorig jaar. Toen had ik weer goede snelheid opgebouwd in een half jaar na de operatie aan mijn liesslagader en liep ik 45:06 op deze cross (10km). De omstandigheden, kou, regen en modder, hebben altijd een flink effect op de einduitslagen. Dit jaar waren de omstandigheden qua ondergrond heel goed vergelijkbaar met 2013. Door verdrietige omstandigheden van de voorgaande dagen, wist ik niet of ik in staat was goed te presteren.

Maar de cross verliep ontzettend goed. Ik kon direct in het begin goed tempo maken en op kop lopen bij de dames. Na 4km voelde ik iets minder power in de benen en zag Betty in de bocht al achtervolgen. Ik hoopte mijn tempo vast te kunnen houden zodat ik de afstand die we hadden kon behouden. Maar het verliep zelfs nog beter. Ik kon na een kilometer of 6.5 weer iets meer aanzetten en afstand nemen van mijn achtervolger. De benen voelden erg goed en de focus was scherp. Kijkend op mijn klokje na 8km wist ik dat er een PR voor mij inzat op dit parcours. Dat motiveerde extra om druk op de benen te houden en scherp te blijven om zo een, voor mij, scherpe tijd neer te zetten. En dat lukte. Ik liep exact een minuut sneller dan in 2013 op deze 10km cross (44:06). Heel erg blij mee en klaar voor Ameland.

Ameland Adventure (21.1)

Het was alweer 3 jaar geleden dat ik mijn laatste halve marathon liep. Vorig jaar tijdens de Adventure had ik het NK cross duathlon, het jaar daarvoor (2012), zat ik met de klachten van mijn vernauwde liesslagader. Nu dus weer een mooie reden om terug te gaan naar mijn eiland om te rennen. Met inspirerend gezelschap van de MiLa toppers van AVHeerenveen en trainers die op verschillende afstanden deelnamen, vertoefden we in De Uuthof. 

Na de kidsrun, de 5km en de 10km was het om 13:45 de tijd voor de halve marathon lopers om te starten. Het weer was na de Zuidwester storm van vrijdag enorm opgeklaard. Mooi zonnetje en windkracht 4 vanuit het Westen. Dat betekent wind mee op de heenreis over het strand en wind tegen langs de dijk tijdens de laatste kilometers. Nu hoefde ik me over de wind niet heel veel zorgen te maken, want ik had het geluk dat Marcel (mijn trainer/coach) mij wel wilde hazen. En dat scheelt altijd veel. Dus die omstandigheden waren in ieder geval gunstig.

Doel was om te lopen op 1:35 (4:30/km). Gezien het weer, de trainingen en tevens prestatie tijdens Mildamcross zeker realistisch. De start voelde goed. Evenals de eerste 3-4 kilometers (Rixt van Doniaweg, Ballumerweg, Westerpad en dan het strand op). Het eerste stukje strand van Westerpad tot opgang Nes lag er goed bij. In Nes moesten we via de opgang van het strand af, een stukje over het schelpenpad door de duinen en daarna het strand weer op tussen Nes en Buren. Het water stond hoog en het zand was vanaf dat punt een stuk zachter. Mijn benen begonnen wat te protesteren en voelden minder soepel dan in de eerste kilometers. Hmmm. Tempo 4:30 kon ik niet meer vasthouden en ik wist daarbij dat we slechts een kwart hadden gelopen en het zeker niet gemakkelijker zou worden. Anderzijds, we zouden dan over een paar kilometer wel tegenwind hebben, maar de ondergrond zou iig ook harder zijn (schelpenpad en asfalt). Toen we het strand afgingen bij Paal 17 niets forceren want dan volgt de Bure Blinkert nog. Maar die ging lekker. Ik kon mooi in het spoor van Marcel lopen en er mocht zelfs een klein tandje bij. Voor ons 2 dames in het vizier wat een mooi mikpunt was. 

Even een gelletje op de 10km, een stukje schuine wind richting Klein Vaarwater en daarna voor de wind richting de Kooiplaats de dijk op. Versnellen voor de wind kon ik ook niet. Een stap te snel en de benen begonnen te branden. Dus steady richting de dijk en dan draaien richting Buren en vervolgens naar Nes. Tegen de wind liep het aangenamer dan voor de wind op een of andere manier. Marcel brak de wind mooi en de benen kwamen iets bij. Dit zou wel goedkomen. Natuurlijk lag ik al te ver achter op mijn schema van 1:35, maar er kon een klein tandje bovenop zodat de gemiddelde tempo niet al te veel af zou wijken van het beoogde tempo. Ik zag mijn kilometertempo teruglopen van 4:38 naar 37, naar 36 en uiteindelijk naar 35. Dat konden we mooi vasthouden. We liepen Buren in. Dus de laatste 2 km lagen voor ons. Daar had ik vertrouwen in zolang we dit tempo vast zouden houden. Natuurlijk nog geprobeerd iets te versnellen op aanwijzing van Marcel, maar het zat er echt niet in. Ja de laatste 200m. Daar lag de finish met een geweldige finishstraat waar ook pap enthousiast stond te supporteren. De laatste meters.....een fijn gevoel en toch een PR op dit parcours door te finishen in 1:36:27. Maar dat is relatief bij het gevoel dat overheerste in de afgelopen anderhalve week waardoor gedachten meer bij het gemis van Claudia en de kinderen om Edward waren. 

Marcel bedankt voor het pacen en de opbouw naar de Adventure

Anja bedankt wederom voor de mooie foto

NK cross duathlon: zoals een cross hoort te zijn

Pijnacker stond zeker niet bovenaan mijn lijstje met cross duathlons "to do". Het parcours trok me niet echt en de lokatie (2 uren rijden) was praktisch ook niet handig. Maar op een NK moet je staan als cross atleet. En dus op naar Pijnacker.

Ik had een aantal mooie trainingsweken gedraaid en de cross duathlon in Nijverdal was goed verlopen en daarmee had ik meer dan voldoende vertrouwen in een goede wedstrijd. Zondagochtend 16 november om 7:15 in de auto voor vertrek naar het Zuidwesten van Nederland. Onderweg regen en regen en regen. Dat hoort bij een cross. Dat is heerlijk. toch heb ik het bij de start het liefst droog. zat er niet in vandaag. Ook op het parcours zouden we geen droog stukje tegenkomen.

Om 10:30 de start. Bij de vrouwen ontbraken wel een paar specialisten, maar stonden er een paar mooie kopstukken aan de start. De strijd zou tussen Riikka en Linda gaan. Doel om daar zo kort mogelijk op te finishen met mogelijk een top-5. Ik had een goed start. Miezerregen, veel modder, weinig wind en een graadje of 10. Ik vond het prima. Na de eerste ronde 2.5km had ik Linda nog inzicht, maar het gat werd gestaag groter. Uiteindelijk een minuut toe moeten geven op de eerste run van 5 km. En daarover was ik zeker tevreden. Ik kwam als 5de dame binnen in

het PF. Wederom meest vlotte wissel (het wordt echt mijn specialiteit langzamerhand) en begon als 4de dame aan het biken. Kijken of ik verschil kon maken. Vol op de trappers, diep in de modder. Het voelde heerlijk. Lekker raggen, voldoende grip en hier en daar wat glibberen en glijden. Tijdens klimmetje op de trap een beetje verkeerde draai waardoor de last die ik in de rug had, wat prominenter werd. Balen. Iets gas terug en niet meer trekken aan de rug. Betekende iets aan power inleveren. Ik moest 2 dames laten passeren en kon niet aanhaken.Door de modder en de regen werd ik na een uur toch wat koud. Was even zoeken naar het juiste ritme. Maar zodra mijn Fate echt weer diep in de modder zakte moest het lichaam zo enorm werken dat ik wel weer warm werd. Het verwachte saaie parcours, was door de heftige regenval een enorm uitdagend moddercircuit geworden. Zwaar genieten! Na snelle wissel als 6de dame aan de laatste run begonnen.

Geen dame in zicht voor me en ook niet achter me. Dus scherp blijven en de race op tempo uitlopen en niet forceren. Mooie wedstrijd genoten en als 6de dame op het NK mogen finishen. Content mee. Nu weer even bouwen en op naar het crossseizoen eind januari. Heerlijke sport en weer met volle teugen kunnen genieten! Bedankt o.a. Jeroen Tibbe (e.a.) voor de mooie foto's. 

Tweede dame mooiste cross duathlon van Nederland

Ja, dat vind ik echt. Met het verdwijnen van Groesbeek van de agenda is Nijverdal nu toch de mooiste cross duathlon van Nederland. Schitterend parcours en een geweldige organisatie.

Ooit was er in dit mooie gebied ook een mooie cross duathlon: De Goldrush. Mijn eerste triathlon ooit (2004). Fantastisch om in zo'n mooie omgeving te sporten. En zondag 2 november mocht het weer. Vijf km crossloop 20km ATB en afsluiten met 2.5km crossloop. Aangenaam weertje en een mooie startserie met een aantal pittige dames. Linda van Vliet, de nationaal kampioene cross duathlon, Christina en Annemiek. Dus zin in een sportieve strijd.

De eerste run direct volle bak gestart. Gewoon kijken wat erin zit. Had een goed tempo, maar tijdens de klim door het mulle zand ga je toch altijd een beetje dood. Ja, ook nu weer. Poeh. Linda nam na 1.5km de kop van mij over en ik wilde proberen het verschil zo minimaal mogelijk te houden. 2 rondes van 2.5km verliepen goed en ik had een vlotte wissel in een iets krap PF.

Fietsschoentjes aan en hup op de Fate klaar voor 2 rondes van 10km biken. Mooi parcours met wat selectieve stukken. Mooie singletracks. ik kon mijn 2de positie vasthouden en daarmee de laatste run ingaan.

Laatste run was consolideren......en nog even doodgaan op de mulle klim. Doen we volgend jaar weer. Wederom flink genoten van een geweldige wedstrijd en als tweede dame, achter Linda, mogen finishen. Erg genoten en dankbaar voor de organisatie van dit mooie event.

John Veenstra bedankt voor de foto's

Thuiskomen

Rolden vorig jaar voor de start van de Tri-Ambla de tranen al meerdere malen over mijn wangen, nu stond ik er met een heel ander gevoel. Maximaal voorbereid het NK op mijn eigen eiland beleven. Een succesvolle wedstrijd met een mooie 6de plek als resultaat. Het gaat alleen maar mooier worden.

Tri-Ambla 2013

Ik wilde de wedstrijd niet missen en papa en ik zagen een mooie kans om nu eens samen als trio (duo) mee te doen aan de Tri-Ambla nadat ik 11 weken daarvoor was geopereerd aan mijn liesslagader. Het sporten na de operatie verliep heel wisselend. En hoewel ik me zeker voelde over het zwemonderdeel dat ik zou doen, was ik heel onzeker over de 12 km crossloop die ik zou moeten doen. Door alle spanningen vooraf, biggelden de tranen voor het zwemmen al regelmatig over mijn wangen wanneer ik met dezen en genen een gesprekje had. Uiteindelijk kwam de ontlading na het lopen toen ik een geweldige run had neergezet en met papa mocht finishen.

Tri-Ambla 2014

Zo anders stond ik nu aan de start. Ik was mooi de woensdag voor het NK al naar Ameland vertrokken. Laptopje mee om daar te kunnen werken. En de mogelijkheid benutten om het parcours te verkennen. Omdat ik al een aantal dagen niet fit was, besloot ik de fietsroute niet op woensdag maar op donderdag te verkennen. Het ging niet heel erg lekker. Maar ik wist dat ik nog 2 dagen had om beter te worden. 

Zaterdagmiddag was de start om 13:00. Het weer was heerlijk. Zo'n 20 graden en een NNO wind kracht 4. Watertemperatuur 17.5 graden. Dit zou zeker een mooie dag worden. Het startveld bij de dames was sterk. Dat vind ik mooi, want dan weet je ook echt waar je staat. Zo hoort het met een NK. Al vroeg moesten we opstellen in het startvak voor de Le-man start van het zwemmen. Juiste positie en dan wachten. Ik had het water nog niet aangeraakt en hoopte maar dat mijn zwembrilletje niet zou beslaan. Pang!!! En daar gingen we. Klaar voor 2 rondes van 750m in de Waddenzee. Met groot geweld denderden alle atleten het zoute water in. De eerste slok is altijd weer even wennen:). Ik lag aan de binnenzijde van het parcours; plekje wat me meestal wel goed bevalt. Ook nu ging het weer prima. Ik had besloten geen krachten te verspelen in dit onderdeel, want wilde met fietsen eens echt het maximale eruit halen. Na 750m kwam ik tegelijk met Arie de Jong uit het water. Dan zat ik goed want we hebben vaak hetzelfde tempo met zwemmen (was dat met fietsen ook maar zo ;)). De tweede ronde in. Eerst weer ritme krijgen na de landronding en zorgen dat ademhaling en slag weer stabiel zijn. Dat ging prima. Het veld was mooi uiteen getrokken waardoor ik nog wat meer zwemruimte had. Het ging fijn en ik keek al uit naar het biken. De laatste 50m kwam Samme Steenstra langs zij. Goed, dan was mijn zwemonderdeel goed gegaan, wist ik. Als 5de dame uit het water; zwembril en cap af en bovenlichaam ontdoen van wetsuit. Mooi door de enthousiaste menigte. Nergens in Nederland zoveel gejuich als daar. Kippevel!

Ik wisselde vlot in een wat krappe wisselzone. Sokjes aan (ja, is fijner met crossloop), schoenen aan en helm op en go with the flow. Spring op de ATB en gauw een flesje vocht naar binnen. Ik had direct een lekker gevoel op de bike. In het aanloopstuk passeerden een aantal mannen mij en ging ook Linda van Vliet langs zij. Die had dus goed gezwommen. Meefietsen was geen optie, want ze is zo snel. Na de Miede gingen we door de duintjes de Vleijen door. Het voelde goed en ik had vertrouwen in een goede wedstrijd. Toch opmerkelijk dat ik dat zo vlot al voelde. Twee weken ervoor in Renkum had ik ook een super wedstrijd gehad. Toen deden mijn benen eindelijk wat ik hoopte dat ze konden. Dat gevoel had ik het hele seizoen nog niet gehad. Niet dat het daarvoor slecht ging. Andere wedstrijden waren gewoon goed gegaan. Maar niet SUPER! Triathlon Renkum ging wel super. En ik had natuurlijk gehoopt dat dit de vorm was waar ik in mijn schema's o.b.v. van Marcel Swart naartoe had gewerkt. En nu had ik het gevoel weer. Er zat enorme power in de benen en dat werkte mentaal zeker door. Via de Vleijen het bos in en klaar voor de eerste steile klim. En nee hè, toen ik naar het kleine blad schakelde viel het ketting eraf en kwam vast te zitten. Shit! Met enig geweld trok ik aan mijn ketting; haalde mijn vingers tot bloedens toe open; en na enig moment (wat voor mij minuten leken, maar slechts 20-30 seconden waren) had ik het ketting weer op de juiste plek en kon door. "Dag pap en mam", bij de Kaapsduun. Hop het strand op. De aanloop naar het strand was door al het stuifzand niet te fietsen. Dus even lopen met de fiets. Maar de mulle afgang het strand op, had ik donderdag al even geoefend en kon prima op de ATB naar beneden. Dat ging goed. Ik durfde de ketting niet op het kleine voorblad te schakelen. Bang dat ie weer vast kwam. Kon daardoor net niet doorfietsen naar het verharde deel en moest eventjes lopen met de ATB voordat er 1.5km strand kwam. Op het strand de juiste power. Ik wist het doordat ik zo weinig werd ingehaald. Strand af, bos in en duinen door op weg naar Ballum. Goh wat ging het lekker. Enige minpunt was dat door het gehobbel mijn ketting soms spontaan op het kleine voorblad sprong. Irritant. Ter hoogte van Ballum fietsten Jan en daarna Paco me voorbij. Proberen mikpunt te houden. Maar hun tempo lag net iets te hoog. Bij Hollum de Engelsmansduun op. Niet op kleine voorblad zetten, dus flink op power omhoog. Dat ging super. Laatste stukje duinen voordat we het strand op mochten. Het strand was zwaar. Maar ik had gelukkig verkend. Ik wist bij het eerste stuk van Hollum waar je het best kon rijden. Even een zigzag het pad over en dus van de ATB af. Ik pakte zo 3 mannen. Kreeg nog meer vertrouwen, want met m'n lagere lichaamsgewicht was ik alleen maar in het voordeel in het zachte en mulle zand. Na flink wat geploeter hadden we bij Ballum uiteindelijk een mooi groepje van 3. Stukje samen fietsen, maar de krachten waren te verschillend. Ik liet de kopman gaan en reed met andere man in het wiel verder. Stukje kop-over-kop, maar in het mulle zand was ik sterker en reed zo weg. Zo wisselde het wat over het strand en voordat ik het wist was ik al bij Nes. Laatste stukje richting Buren. Een sterk fietsende Klaas-Tjibbe gaf me nog even een laatste boost om gas op de pedalen te houden en zo het strand af te fietsen. Laatste stukje duinen en bos en klaar voor het laatste onderdeel. Een derde fietstijd bij de dames. Dit is mijn parcours, mijn vertrouwde ondergrond. Al hoeft dat strand niet zo lang voor mij hoor!

Een wederom mega snelle wissel (4de tijd overall; is gratis tijdswinst he:)) en dat terwijl wij dames een heel ongunstige plek in de wisselzone hadden. Loopschoenen aan en there we go. Twee rondes van 6km. En het lopen is zwaar op Ameland.  Drie flinke duinen per ronde. Ik startte soepel, maar had niet direct het tempo dat ik wilde. Zag dat ook aan de hartslag. Er was nog ruimte voor een klein stapje meer. Of had ik met fietsen teveel gegeven? Na een aantal kilometers kon er nog een schepje bovenop. Ik had het juiste gevoel en liep steady. Maar in ronde 2 merkte ik wel degelijk dat de benen moe werden en ik op het randje liep. Klein schepje er bovenop en het gevoel van verkramping kwam naar boven. Juist blijven doceren dus. Dat betekende ook stukjes wandelen de duin op. Niet vol lopen en zeker niet verkrampen. Ingrid van Lubek liep op ruim 2 minuten voor me. Dat hadden pap en mam netjes doorgegeven. Die kon ik dus zeker niet meer pakken, want ze loopt sneller dan ik. Maar wat zat er achter me. Ik had geen idee. Ik bleef dus rennen alsof er een dame een minuutje achter me liep. Dat hield me scherp. Was achteraf niet nodig, want het gat met de dame achter me was 12 minuten. Zo heb ik uiteindelijk wel maximaal gelopen. In 3:15:41 finishte ik. Echt enorm blij mee! Wat fijn als de benen het echt goed doen. Dit was het hoogst haalbare op dit moment. Nergens iets laten liggen. 

Zondag lekker uitfietsen en nagenieten met clubmaatjes. Allemaal super gepresteerd!

Woord na afloop

Het overlijden van een van de deelnemers heeft een schaduw over de beleving van de dag gegooid. Alle sterkte voor de nabestaanden. Ook voor een geweldige organisatie als de Tri-Ambla is een overlijden tijdens je evenement het meest verdrietige wat je je voor kunt stellen. De discussie rondom de betwiste winnares van dit evenement laat ik verder buiten beschouwing want dat blijft relatief in vergelijking tot het overlijden van een van de deelnemers al wil ik alle sympathie voor Maud Golsteyn benoemen. 

Organisatie en vrijwilligers enorm bedankt voor een geslaagd evenement. John Veenstra bedankt voor je foto's.

Winnaar van eerste editie Renkumse Cross Triathlon: kilometer zwemmen binnen 11 minuten

Iedere sporter/triatleet kent het wel: vaste patronen in de dagen voor de wedstrijd. Weloverwogen trainen en eten om tijdens de wedstrijd in goede vorm te zijn. Afwijken van de vaste patronen kan ook mooie verrassingen geven. Zo ervoer ik tijdens de cross triathlon in Renkum. Een geweldige nieuwe cross traithlon in Nederland.

Vooraf

Dit jaar voor mij als piek het WK cross triathlon in Zittau en opvolgend 4 weken daarna het NK cross triathlon op Ameland. In overleg met Marcel Swart (mijn trainer) werd het schema hiervoor ingevuld. Zo ook de periode tussen beide evenementen. In vorm blijven en geen extreme belastingen. Maar de cross triathlon in Renkum leek me wel een leuke uitdaging vanwege niet extreme belasting. Daarom overleggen of deze wedstrijd in mijn planning kon. Goed, maar niet op maximale intensiteit. Er waren ook andere opties:

Nederland kent 3 crosstriathlons (Kijkduin, Vlaardingen en Ameland) die al een aantal jaren op de kalender staan. Daar kwam Valkenburg bij met een 'korte' afstand en vorig jaar hadden Renkum en Assen beiden een try-out. Betekent dit jaar 6 cross triathlon op de Nederlandse kalender. Het is mooi om deze toename te zien. Wel erg jammer dat Valkenburg, Assen en Renkum allen exact in hetzelfde weekend vielen. Voor mij was de keuze eenvoudig: Assen en Valkenburg hadden beiden een relatief korte afstand, wat ik minder uitdagend vind. Daarbij is valkenburg voor een korte afstand wel een eind reizen. Renkum had wat langere afstanden. En sporten tegen de rand van de Veluwe is natuurlijk erg aantrekkelijk. Maar bovenal waardeer ik het initiatief van Joost Christiaansen, als een van Nederlands beste cross triatleten, om de organisatie van dit evenement uit te voeren.

Maar goed. Nu vergiste ik mij afgelopen week en had ik de wedstrijd in Renkum op de zondag 31 augustus in mijn planning gezet en kwam ik er vrijdag 29 augustus achter dat de wedstrijd op zaterdag 30 augustus was. Oeps! Gelukkig had ik de donderdag heel erg rustig aan gedaan tijdens de looptraining van AVHeerenveen in het bos #NOT. De afspraak op vrijdag met de masseur voor mijn geblesseerde kuit en achillespees liet ik ook doorgaan. Terwijl ik nooooooit de dag voor de wedstrijd mijn benen laat masseren. Wat moest dit gaan worden op zaterdag 30 augustus in Renkum. En tegelijkertijd dacht ik: de wedstrijd is als intensieve training gepland. Een mooi moment om eens wat anders te proberen. Bovendien voelde het lichaam verder prima. Ik zou wel zien.

De wedstrijd

Een unieke start. Eerst een kilometer stroomopwaarts met de boot de Rijn op met alle (90) deelnemende triatleten. Dat gaf een leuke sfeer. Varen langs alle boeien waarlangs we straks terug mochten zwemmen. Na 1km mochten we van het dek het water inspringen. Dan even wachten totdat we met z'n allen bij de blauwe boei zouden zijn en dan starten. Maar de stroming was zo pittig dat vele triatleten al voorbij de blauwe startboei dreven. En je moest je best doen om terug te zwemmen naar de startboei. En hup, toen mochten we gaan. 1 kilometer zwemmen met de stroom mee. Het was goed opletten. Ik dreef iets te ver af naar rechts en kwam tegen de golfbreker. Niets heftigs, maar gaf wel aan dat met de stroming niet te sollen viel. Binnen 11 minuten had ik de kilometer afgeraffeld (normaliter doe ik echt wel 16-16:30 over de kilometer hoor!). En nog eens een minuut later zat ik op de ATB richting de bossen van Renkum.

Vlak voor me had ik Dagmar Krijnen zien vertrekken. De enige dame 'van betekenis' (met alle respect voor het overige damesveld) met wie ik die dag zou mogen strijden. Zij is de betere fietser en ik de betere loper. We begonnen met een aanlooproute van 2.5km gevolgd door 3 rondes in de Renkumse bossen van 6km en daarna het aanloopstuk weer terug. Vol op de trappers en kijken hoe het zou gaan. Dagmar verdween op het asfalt uit mijn zicht en ik wist dat ik de achterstand op het biken zo klein mogelijk moest houden. De benen voelden fijn. Het was nog steeds wat vreemd om zo snel uit het water te zijn:). In de bossen was het modderig en de miezer die uit de lucht kwam vallen maakte het parcours alleen maar selectiever. Mijn voordeel. Eerste stuk van de ronde veel valsplat omhoog. Ging lekker. Bochten lagen vol met bandensporen; omgeploegd zand. De afdalingen waren leuk. Niet heel spannend. Je kon lekker tempo houden. Wel alert blijven voor de gladde boomstronkjes die er lagen. Uitproberen of de grote plassen die er lagen diep waren of niet. Leuk; een spel. Vlak voor het eind van de eerste ronde kreeg ik Dagmar al in het vizier en wist ik dat ik de wedstrijd kon winnen. Ik had de juiste fietsbenen? Mijn benen hadden het hele seizoen nog niet zo goed gevoeld als nu. Was dit nu toch het piekmoment waar ik naartoe had gebouwd, maar eigenlijk 2 weken te laat kwam? Was het een moment van toeval? Waren mijn afwijkende voorbereidingen (2 dagen voor de wedstrijd nog een pittige looptraining en een dag voor de wedstrijd masseren) optimaal geweest? Ik zal het voorlopig niet weten. Maar het ging heerlijk. Ik haalde Dagmar in en begon aan mijn tweede ronde. Omdat het ophield met zacht regenen, werd het parcours natter en natter. Goed opletten want de grip in de scherpe bochtend veranderde met het kwartier. Na ruim een uur mocht ik mijn ATB terugplaatsen in het PF en verruilen voor mijn crossschoentjes.

Was ik even blij dat ik crossschoenen had, want het loopparcours was een grote glibber- en glijpartij geworden. Een uiterst selectief parcours waarin de kleigrond vermengd met grote hoeveelheden water uit de lucht zorgde voor het steeds wegglijden van iedere stap die je maakt; daarbij de nodige klimmetjes en leuke singletracks. Het was een zwaar laatste onderdeel. Ik hoefde niet maximaal te gaan, dat wist ik. Maar het ging zo lekker dat ik deze prikkel toch even wilde ervaren. Geen risico's voor kuit en achilles die het nodige al wel hadden te voortduren om staande te blijven:) Twee looprondes van 5km. En dan na 2:03:51 de finish als eerste dame. Net als Arie de Jong (ja, weer een Friese dubbelslag) mijn eerste winst op een cross triathlon. Heerlijk onder de bagger. Maar gelukkig was er heeeel veel water om af te spoelen.

Dank aan Joost Christiaans en organisatie en alle vrijwilligers voor dit mooie event. Dank aan Marcel Molendijk voor de mooie foto's.

WK Cross Triathlon Zittau: Een smerige wedstrijd

Het werd een ode aan de modder. Door een hele nacht regen voor de wedstrijddag en de nodige druppels uit de lucht tijdens de wedstrijd was het strijdtoneel van het WK cross triathlon in Zittau een spectaculaire uitdaging. Een waanzinnige ervaring waarvan ik vorig jaar nog droomde het ooit weer te mogen beleven.

Theo en ik vertrokken heerlijk rustig met z'n tweetjes op donderdag richting Tsjechie. Kids bij opa en oma op Ameland (Pap, mam, Karel en Tineke: "wederom dank voor de zorg, aandacht en leuke tijd voor de kids"). Pensionnetje op 12km vanaf Zittau (lees: wedstrijdterrein). Na 7-8 uren autorijden was het fijn nog even op de ATB te stappen bij aankomst om nog een stukje parcours te verkennen. Loopparcours per ATB (10km) en aanlooproute en weer terug van ATB parcours. Het echte werk (klimmen en technische afdalingen) vernam ik in woorden van verschillende Nederlandse triatleten die het parcours wel volledig hadden verkend.

The day before

Op vrijdag stond een rustdagje gepland en dus gingen Theo en ik de toerist maar even uithangen en genieten van de mooie omgeving van Zittau. 's Middags startbescheiden halen en briefing. Belangrijkste: wij (agegroupers) mochten wel in wetsuit en elite triatleten niet (watertemp 21.3); daarnaast je materiaal/atributen in PF max 50cm R/L van fiets anders strafseconden. Prima. Omdat de pasta party organisatorisch niet goed gepland was gingen we met een grote Nederlandse crew richting de pizzeria nabij Zittau. Na de nodige koolhydraten was het richting pension en spulletjes voor de volgende dag gereed maken.

Gezien het toch al natte parcours en de verwachte regen besloot ik de avond voor de wedstrijd toch mijn Nobby Nic nog om het voorwiel te zetten; Achter de Rocket Ron,......en zo had ik weer de gelukkige combi waarmee het in Frankrijk ook goed was gegaan. Never change a winning team, zal ik maar zeggen. Wetsuit, cap, zwembril, sport bh, tripakje (voelde een beetje als clubverraad zo in de Nederlandse trisuit), sokken, fietsschoenen, loopschoenen, helmpje, startnummer, camelbag, sportvoeding, reservebandjes, CO2patronen........check, check, dubbelcheck en dan naar bed. Onrustige nacht. Meestal slaap ik wel goed de nacht voor een wedstrijd. Nu was het anders. En ik droomde.........ik droomde dat er iets niet in orde was met het wiel van mijn ATB. En vlak voor de wedstrijd moest ik een nieuw wiel hebben..........#stress. In de momenten dat ik wakker was hoorde ik de regen zachtjes tikken tegen het raam en wegstromen door de regenpijp. Dat kon echt wel eens nat gaan worden.

De wedstrijddag

Ik was ruim voor de wekker wakker en nam een douche om 6:45. Wedstrijdkleding aan en wat warms erover heen. Camelbag vullen. Ik pakte het wiel dat in onze kamer stond en die ik de avond ervoor had voorzien van de Nobby Nic..............stond ie leeg. Shit, droom, stress. Voor de zekerheid een andere binnenband erin, wisselen en klaar voor ontbijt. Met een wat hoger spanningsniveau dan normaal verorberde ik 3 stukken meergranenbrood met jam en mok thee en een glas grapefruitsap. Ready! Om 7:50  richting Zittau (kwartiertje rijden) en een kleine anderhalf uur voor de start (9:30) aanwezig. Mooi alle tijd. Spulletjes die niet nodig waren bij Theo stallen, PF verkennen, water voelen, beetje kletsen en dan komt het startschot dichterbij.

De start

Er waren verschillende startseries tijdens het WK. De eerste om 8:00 van de paratleten en om 8:15 van de junioren. De 87 agegroup dames mochten om 9:30 van start gevolgd door 2 herenstarts van jongere en oudere agegroupers. In de middag mochten de elite atleten van start (zo'n 30 dames en 70 heren). Om 9:15 liep ik richting de start. Mooi vooraan om de juiste plek op het poton te kunnen kiezen. Teveel naar rechts zou echt nadelig zijn. Wachten tot 9:25 totdat we onze positie op het poton in mochten nemen. Leuk om zo de start eens te beleven. Vlak voor de start dreunde de  Om 9:29 klonk de Heartbeat sound door de luidsprekers. Suspense was killing. En knal, we mochten weg. Klaar voor 2 rondes van 750m zwemmen met landgang. Ik startte mooi in het midden en kon recht op de eerste boei afzwemmen. Juiste positie en direct goed in de slag. Het is altijd wel zorgen dat de ademhaling weer zo vlot mogelijk het juiste ritme krijgt. Dat ging ok. En na zo'n 300m had ik de juiste slag, de juiste ademhaling en een mooi tempo te pakken. Nu lekker doorzwemmen weer richting de kant waar drommen met mensen stonden te joelen. Prima eerste ronde (750m). Hup over het strandje en klaar voor een tweede duik. Kostte weer even tijd om na het stukje rennen de ademhaling weer onder controle te krijgen. Als 16de dame kwam ik uit het water na 25:05. Gauw PF in voor een solide wissel. Ondanks sokjes aan, camelbag op en fietshandschoentjes aan, weer een zeer vlotte wissel. Klaar voor het onderdeel met de grootste risico's: ATB-en.

ATB

Vanuit het PF langs de hordes publiek richting steile houten brug. Ik vloog er redelijk vlot over en kon beginnen aan de aanlooproute van zo'n 6-7km. Langzaam omhoog over afsvalt- en scotterpaden; op weg naar het echte werk. De ATB route van 36km had 2 flinke klimmen. De eerste klim was de meest pittige. 500m de lucht in. Vanaf kilometer 13 was er geen ontkomen aan en moest je wel afstappen. Lopen: ik heb er een hekel aan als dat met de fiets aan de hand is. Het was zwaar. Losse grove stenen vermengd met modder in een steile berg voor je. En de regen erbij maakte het niet eenvoudiger. Op bijna 15km lag de top en mocht ik de afdaling in. Makkelijkere stukken, moeilijkere stukken. Het wisselde elkaar af en was zeker wel te doen. De eerste mannen kwamen al van achter voorbij. Dat maakte het meer opletten op het parcours, met name in de afdalingen. Van kilometer 27 tot 29 was het weer flink klimmen. En ook hier de fiets weer af omdat het te steil, stenig en modderig was om te klimmen.

En toen de laatste echte afdaling. Tricky. Dit zou de pittigste moeten zijn. Ik ging er voorzichtig in. Werd ingehaald door een atleet met meer skills en lef en moest even aan de grond met de voeten. Stukje naar beneden en zoeken naar de juiste baan om weer op te stappen. Ging prima. Heerlijk! Had de afdaling nog wel een keer willen doen.....en dan helemaal goed. Maar ja, het was een wedstrijd en geen training. Dus hup door naar het PF na 2:28:49 biken. (foto technische klim onbekende triatleet)

Lopen

Vlot de loopschoenen aan en sponsje aangepakt om de ergste modder van het gezicht te boenen voordat de run echt van start ging. Het loopparcours was niet heel zwaar. 9km rondom het meer bij Zittau met 'slechts' 100hm. Maar door de vele regen waren de korte stukjes bij heuveltjes naar beneden net glijbanen. Tja en daar moet je ook weer omhoog. Met wat leuke hindernissen (trappetjes, strobaal, bochtjes, watertje) was het een leuke loopronde. Van afstand de finishzone zichtbaar. Ja, daar moet ik heen. Niet kapot, wel vermoeid. Met een mooie laatste run van 44:19 een heerlijke finish in de zon. Voldaan. Een 11de plek in de sterkst bezette agegroup. Zeker tevreden.

Epiloog

Na Frankrijk was dit de 2de Xterra dit jaar. Vorig jaar rond deze tijd onzeker of ik deze belevenissen ooit zou mogen ervaren. Nu ruim een jaar na mijn operatie aan de vernauwing van de liesslagader weet ik wat ik weer kan. Wat fantastisch dat ik dit mag beleven. Waar de beperkingen liggen weet ik. Maar

de mogelijkheden zijn groter. Ik heb genoten. Ik droom verder. Het maken van mooie herinneringen heb je tenslotte zelf in de hand. Ik heb er weer een bij! Na het WK hebben Theo en ik nog een dagje duathlon in Praag gedaan (lopen en fietsen) onder het mom "omdat we er toch zijn". Voorzichtig samen verder gedroomd.........

More to come:)

Op naar cross triathlon Renkum en NK cross triathlon Ameland!

Spectaculaire BELEVING! Xterra France: 4de D35+; 29ste DOA

Hij staat bekend als een van de mooiste en zwaarste Xterra's in Europa: De Xterra France. Een cross triathlon in Xonrupt in de Vogezen. Ook dit jaar haalde 20-25% de finish niet. Lang keek ik uit naar de deelname aan deze wedstrijd. Een hoewel niet mijn piekmoment van dit jaar, stond er toch een grote uitroepteken bij. Dit zou een geweldige belevenis worden. Ook Paco en Cathelijne waren bij het zien van de Trailer van de wedstrijd helemaal enthousiast waardoor we ons allen inschreven en tesamen met verschillende andere Nederlandse triatleten richting Xonrupt vertrokken.

We vertrokken op vrijdag 4 juli; 2 dagen voor de wedstrijd. Na een reis van 7.5 uur (die voor Paco & Cathelijne wat langer werd vanwege pech met de auto) arriveerden we op de camping aan het Longmer. Idyllisch plekje op dito camping. Prachtig! Gauw tent opzetten want de wolken boven ons trokken zich steeds meer samen. We waren exact op tijd, want toen de tent stond begon het flink te regenen. Hmmmm. Ik wilde nog graag even parcours verkennen. Maar zonder Paco (die nog onderweg was) en met dit vieze weer trok het niet heel erg. Lang gewacht, maar uiteindelijk toch de bike gepakt voor een stukje verkenning. Even proeven! Dat gaf kriebels. Start van parcours was direct flink klimmen. Het was modderig met veel losse stenen. Een uurtje biken was wel genoeg en ik spoot de fiets af op het wedstrijdterrein en vlotte weer naar de camping.

Zaterdag: de dag voor de wedstrijd na een hele nacht regen werd het maar niet droog. Wel of niet nog een stukje verkennen. Overleg met andere Nederlanders. Hmmmm. Eerst de inschrijving maar en dan kijken of het droog wordt. Nou, droog werd het niet echt. Toch in de middag nog maar een stukje geklommen en stukjes technische afdaling gepakt met Paco voor het gevoel. Het was wel goed zo. Wedstrijdterrein nog even aanschouwd met indrukwekkend houten bowsel waar we de volgende dag overheen mochten crossen. In de avond stond er een gweldige pastaparty gepland. In 2 grote tenten stond een goed verzorgd buffet met heerlijke pasta's sauzen, salades en TOETJES:). Buikje rond.

De wedstrijddag

Fingers  crossed voor een beetje fatsoenlijk weer. En ja. Op de wedstrijddag was het weer geweldig. natuurlijk een nat parcours. Maar dat maakt het gewoon net even wat spannender. Op tijd aanwezig op wedstrijdterrein met nog een krappe andere 1000 triatleten. ATB plaatsen in een strak georganiseerd PF. Wedstrijdgebied overzien voor loop en bikepaden. Een grote wirwar van linten en paden. Maar dat zou tijdens de wedstrijd vast duidelijk worden.Ik had er zin in. Lichaam voelde oke en ik was vooral heel benieuwd hoe het zou gaan met de massastart van de zwemmers, het klimmen en dalen op ATB en het volhouden tijdens het lopen. Maar wat ik het meest hoopte was dat mijn ATB in orde zou blijven. Geen lekke band en al helemaal geen technisch mankement. Bij On Tour in Gorredijk was de fiets nog goed nagekeken en de nodige onderdelen vervangen. Nog even een Rocket Ron erop gezet. Dat moest wel goed gaan. Camelback met vocht en voeding klaar en de wedstrijd mocht voor mij wel beginnen. Klaar voor 1500m zwemmen, 38km ATB-en en 10km trailrun.

Zwemmen

Om 14:00 het startschot waarmee zo'n 900 atleten weg werden geschoten.Wauw. Prachtig mooi water tussen de beboste toppen van de Vogezen. Adembenemend. Ik had een geheel andere positie gekozen dan normaal. Maar dat mag niet vreemd zijn in zo'n grote wedstrijdserie. Ergens in het publiek stonden Theo en de kids. Ik had ze 10 minuten eerder nog gekust en naar ze gezwaaid. Nu zag ik alleen nog het water, de boeien en heel veel oranje en groene (elite) zwemcaps. Ik was gefocust. Nog nooit eerder zo'n massale start meegemaakt. De grootste startserie voor mij was tijdens het WK (Xterra) op Maui met 500 andere atleten. Ik keek nog een keer de menigte in. Over een paar uur ben ik er weer. Mag ik finishen. Dat hoopte ik. En PANG! weg mochten we. Met het hoofd veel bovenwater zocht ik de juiste plek en maakte tempo in de eerste 100 meter. Geen gevecht. Niets. Ik had de juiste plek. Het startveld was breed en de boeien goed zichtbaar. Ik kwam direct goed in mijn slag, bleef goed kijken en beleefde de wedstrijd volledig bewust. Het zwemmen ging lekker. Heel goed zelfs. Na 700meter rondde ik de eerste boei, zwom 100meter door naar de volgende boei en mocht alweer terug richting land. Hoe lag ik in het veld? Voor me veel atleten. En wat lag er achter me. Ik zag groene zwemcaps van elitezwemmers. Ik haalde er een paar in. Ik wist dat ik goed lag. Als 12de dame (137ste overall) kwam ik uit het water in 24:05. Satisfied. Dat was een enorm goede start. Door een grote haag van mensen rennen naar het Parc Fermee. Pak uit, sokken en schoenen aan (wilde niet weer blaren), camelback op, helm op. Klaar voor het echte avontuur.

Fietsen

Na een aanloopstuk van 500 mochten we het eerste stukje over asfalt omhoog klimmen om vervolgens na 1.5-2km linksaf de beboste heuvels in te gaan. Wauw. Dan zit je ineens in een andere wereld. Heerlijk. Het was druk op het parcours. Erg druk. Er werd gepasseerd, afgestapt, soms geduwd, gevloekt en gelachen. Daar waar ik met de verkenning bepaalde stukken gewoon kon klimmen, moest ik nu een aantal keren afstappen omdat voorgangers af stapten en het pad te smal was om voorbij te gaan. Jammer, maar was nu eenmaal zo. De benen voelden ok. Ik hield mijn eigen tred. Doseren en niet in het rood gaan. Tenslotte zou ik toch zo'n 5 uren aan het sporten zijn. Ik genoot van het klimmen en zeer zeker van het dalen. Merkte wel dat ik dit soort terrein minder gewend was. Veel langzamere zwemmers gingen me voorbij op de ATB. Een klim naar de hoogste top was echt verrot. En toch gaf het zo'n heroisch gevoel daar te zwoegen onder inmiddels een brandende zon met zovele anderen. Het was afzien en genieten. In de zoveelste klim schoot mijn ketting eraf tijdens het schakelen en sloeg even de stress toe. Maar al vlot zat het ketting er weer om en kon ik door. De eerste 19km van ronde 1 zaten er bijna op. Ik ging door de kronkelige paadjes richting wedstrijdterrein en hoorde de stemmen door de luidsprekers al schallen. Op naar het houten gevaarte waar alle atleten onder toeziend oog van het publiek overheen mocht. Het zag er indrukwekkender uit dan het was. Zonder enige moeite ging ik over het gevaarte heen en mocht aan ronde 2 beginnen.

In ronde 2 was het veld mooi uiteengetrokken en was er meer ruimte tijdens de klimmen. Dat was prettig want nu hoefde ik minder vaak af te stappen. Het ging lekker al voelde ik de vermoeidheid wel wat komen. Met name in het bovenlijf. Dat was al het stuiteren van afdalingen en de statische spanning niet meer gewend. Door even een moment van mindere concentratie ging ik begin eerste ronde even flink over de kop. Zoals wel vaker val ik altijd 'mooi' en was er niets aan de hand. Op de bike en weer verder. Toen ik mijn 3de gelletje wilde nemen in de 2de fietsronde merkte ik dat die uit mijn camelback waren gevallen. Shit. Waarschijnlijk met de val gebeurd. Gelukkig had ik in mijn trisuit nog 2 (vieze) reserve gelletjes gestopt. Zo kon ik de energie op peil houden. De tweede ronde wederom tijdens een klim ketting bij het voorblad eraf. Maar ook vlot er weer om. Het fietste fijner de 2de ronde door de extra ruimte die op het parcours was gekomen. Omdat ik de 1ste ronde zonder problemen was doorgekomen en de 2de ronde al halverwege was, wist ik dat het goed ging komen. Ik was trots op mijn bike en blij voor mezelf. Nog even een hapering toen achter mijn ketting vast bleef zitten. 2de stressmomentje. Wiel eruit en snel weer gefixt. Verder. Op naar het Parc Fermee. Een hele vlotte wissel en klaar voor het laatste onderdeel: LOPEN!

Lopen

Het loopparcours had ik voor de helft verkend. Ik wist wat me te wachten stond. Grotendeels dan. De benen voelden nog energiek toen ik aan het lopen begon. Zelfde aanloopstuk als met fietsen, daarna stukje asfalt omhoog en hup de heuvels in. Klimmen ging goed. Wortelige en natte paden met stenen. Lekker. ik haalde langzaam wat atleten in. Toen de steilere stukken. Ik zag mensen wandelen. Moet dat? Ja, ik ontkwam er ook niet aan. Pittig. Harstlag ging omhoog en dan zorgen dat ik bij een iets minder steil stuk weer ritme in de pas kan krijgen. De loopronde was mooi. Eerste stuk klimmen tot halverwege loopronde. daarna stuk dalen over kale heuvel en dan het bos in voor een stuk bagger waarbij je een meter naar beneden mocht springen en je vervolgens aan boomstammen en wortels weer omhoog mocht trekken. Geweldig. Mooi parcours. Tweede stuk dalen over wortelige singletrack met veel losse en vaste stenen, weg oversteken en via wortelpaden naar Parc Fermee voor ronde 2. Jee, ik voelde me sterk. Het ging lekker. Gestaag mooi wat andere atleten kunnen inhalen. Laatste keer klimmen, struikelen, klauteren, afdalen, en aanzetten.  Ik zag Theo en de kids staan. Grote smiles op het gezicht. De mijne was nog groter. Heerlijk finishen op geweldig finishterrein. Wat mooi! Wat een heroische wedstrijd. De woorden in dit verslag kunnen de ervaring nooit volledig dekken. In mijn agegroup als 4de mogen finishen en 29ste dame overall in 4:58. Erg content mee. Volgend jaar als 40-er kijken welke kansen er liggen (lagen nu achter mij :)). Want hier wil ik wel heel erg graag weer terugkomen.

Organisatie Xterra: BEDANKT!

Tweede plek Cross triathlon Vlaardingen

Even 'vertraagd' verslag van een mooie wedstrijd door een laatste drukkke werkweek en opvolgend 2.5 week vakantie. Op zondag 29 juni (trouwdag pap en mam) stond voor mij cross triathlon Vlaardingen op de agenda. Een mooie opwarmer voor de XTerra France die een week later zou zijn. 

Met Paco vertrok ik zondag om 9:30 richting Vlaardingen. Na wat verkeershinder waren we toch mooi op tijd voor de wedstrijd aanwezig, maar hadden we niet de mogelijkheid om het parcours te verkennen dat in het afgelopen jaar flink gewijzigd is. Helaas was het zwemmen weer teruggebracht naar 1km (itt het jaar daarvoor tijdens het NK 1.5km). Dat zou wat mij betreft wel anders mogen:). Echter ging dit keer het zwemmen voor mij niet helemaal zoals gehoopt.

Om 13:30 het startschot van de wedstrijd van 1km zwemmen, 30km ATB-en (3 rondes) en 10km (4 rondes) crossloop. Ik koos met zwemmen voor de positie waar ik meestal zat (binnenzijde 2de lijn). Normaal altijd een goed start, maar dit keer niet. Teveel 'ruzie' met medezwemmers waardoor ik veel kracht verspilde en pas laat in de juiste slag kwam. Na ruim 200meter werd het wat beter. Hoewel na ruim 16 minuten uit het water, toch niet geheel tevreden. 

Als 2de dame op de ATB na een goede wissel en op naar het vernieuwde ATB parcours. Dat was bochtig en aan einde ronde paar kort felle klimmetjes. Niet heel erg mijn parcours, maar zeker een verbetering van voorgaande jaren. Al vlot in de eerste ronde kwam Dagmar mij voorbij. Ik probeerde aan te haken, maar moest haar na zo'n 2.5km laten gaan. Na 1 ronde lagen Ingrid (nr1), Dagmar (nr2) en ik (nr3) binnen een minuut van elkaar. Helaas kon ik in de 2de fietsronde niet aanzetten en groeide de afstand iets. In de 3de ronde waren de benen wat beter en kon ik meer kracht op de pedalen houden zodat de afstand tot Dagmar en Ingrid beperkt bleef.

Tweede wissel ging iets minder vlot doordat m'n schoenzooltje verschoof. Maar toch rap genoeg het PF kunnen verlaten om te zien of ik in kon lopen op de dames voor me. Ook het loopparcours was behoorlijk aangepast. 2x per ronde moesten we een flinke duin over die de kuiten wel even liet branden. Leuk! In de eerste ronde zag ik dat mijn afstand tot Dagmar kleiner werd. In de 2de ronde kon ik haar voorbij. Maar de afstand tot Ingrid bleef gelijk. Hoewel ik goed liep en de benen goed voelden, wist ik dat ik haar niet voorbij kon. Daarom behouden blijven lopen en als 2de dame mogen finishen. Blij mee. Een mooi podium met 3 moeders!

Back on (the) Trek: Triathlon Heerenveen

Iets meer zenuwen dan anders had ik wel voor mijn eerste triathlon na september 2012. Maar gezonde wedstrijd spanning is altijd prima en geeft me de goede focus. Ik heb een mooie en goede triathlon gedraaid en mag nu toewerken naar naar de juiste vorm voor eind deze zomer. Een verslag van triathlon Heerenveen en een blik vooruit.

Triathlon Heerenveen 24 mei 2014

Na een week met erg mooi weer was het buitenwater gelukkig fijn opgewarmd. En met 4x te hebben gezwommen in het buitenwater had ik mijn juiste slag wel weer te pakken. Geen harde wind op zaterdag en een temperatuur van 21 graden gaven voor mij wel juiste omstandigheden. Natuurlijk had ik liever de wind nog zachter en de temperatuur nog iets hoger gezien. Zou in mijn voordeel zijn. Maar tot zover tevreden.

Om 12:45 de start. Paar minuten vooraf het water in. Gewoon om te voelen en schouders even losdraaien. Maar zeker niet te lang inzwemmen. Positie kiezen en dan knallen. Ik was goed weg en zoals meestal had ik een prima positie in het veld. 1500m: drie rondes van 500m. De eerste ronde was een kwestie van positie zoeken, ademhaling onder controle krijgen door heel vlotte steiging hartslag en dan ritme in de slag. Dat lukte allemaal prima. Op naar de 2de ronde zwemmen waarin ik nog wel even een hak tegen mijn kaak kreeg. Maar erger werd het niet :). Ook de 3de ronde mooi steady door kunnen trekken en daarna vlot de wal op. Als tweede dame (24:28) op de kant. Satisfied. Een goede wissel en snel op mijn Trek.

Omdat ik een diepe zit op de racefiets zoveel mogelijk probeer te vermijden vanwege de afknelling van mijn liesslagaders had ik dit jaar nog maar 3x kort mijn Trek tijdritfiets bestegen. Daarnaast enkel wekelijks mijn rustige duurrit op mijn Cervelo gedaan (die heeft minder diepe zit). Ook geen tempootjes op de race gedaan, maar wel wat tempo op ATB. Heel erg benieuwd dus waar de niet specifieke fietsvoorbereiding toe zou leiden. Doel was 33km/hr. Hoewel realistisch, misschien ook wel iets te ambitieus. In 2012 fietste ik de triathlon Heerenveen met een gemiddelde van 32.6km/h. En toen had ik wel wat meer fietstraining genoten ivt nu. Afwachten dus.

Eerste ronde (9km) ging aardig. Ik moest in mijn ritme komen. Voelde mijn linker been en bil meer dan rechter been. Maar als het bloed eenmaal goed rondpompt (zo ervaar ik vaak) dan wordt dat wel beter op een gegeven moment. En zo was het ook. Ronde 2 en 3 kon ik er zeker nog een schepje bovenop doen. Tempo omhoog en en focus zoeken. Ondanks verhoogde tempo waren er een paar dames die echt even een tandje beter fietsten dan ik. Nadat Carin Ceelaert en Hanneke Boon me voorbij gingen, kwam ook Suzanne. Suzanne is een geweldige tijdrijder en een grote aanwinst voor onze eigen vereniging AVHeerenveen. Dus wij zullen in de toekomst elkaar nog mooi kunnen inspireren en uitdagen. In de laatste ronde merkte ik dat het tempo van ronde 2 en 3 wel uit de benen begon te trekken. Aanzetten was niet meer mogelijk. Geke passeerde me nog in de laatste ronde. En ik hoopte dat het verschil klein genoeg zou blijven zodat ik haar met lopen weer bij kon halen. Met een fietstijd van 1:04:44 (33.3km/hr) mocht ik meer dan tevreden zijn. Boven verwachting.

Na een 4de!! overall wisseltijd (1:09; hard op getraind tijdens de clinic van Johan Neevel in de voorgaande week) begon ik aan mijn laatste onderdeel lopen. In totaal 6 rondes = 10.4km. Ik had de 2 dames Geke en Suzanne in het vizier. Nu kijken hoe vlot ik dichterbij kon komen. Het lopen voelde direct soepel en ik raakte in een prima ritme. Maar mijn favoriete ondergrond (onverhard met heuveltjes, ofwel cross) zorgden ervoor dat het ritme wat verdween. En hoewel het lopen heel soepel voelde, kon ik niet het tempo krijgen wat ik wilde. Na de eerste ronde zag ik het gat tussen Suzanne en mij kleiner worden maar het gat tussen Geke en mij leek wel ietsje te vergroten. Rondje 2 liep ik soepel naar Suzanne maar zag ik dat het tempo van Geke hoger lag dan dat van mij. Eigen tempo houden en technisch goed blijven lopen. Met ietsje verval in de laatste 2 ronden had ik een soepele en steady run. Helaas niet op het tempo dat ik in gedachten had. Maar met een looptijd van 47:44 had ik op dit parcours een prima looptijd neergezet. Ik finishte als 5de dame. Zeer tevreden en vol vertrouwen richting komend triathlon seizoen. Sfeer was eveneens geweldig en heb ik echt gemist afgelopen jaar. Nog meer bijzonder was de lieve support van pap en mam en Theo. Daarbij fijne coaching van trainer Marcel en het gejuich van vele clubmaatjes en ander bekenden. Fantastisch weer!!!

Na de wedstrijd nog een leuk interview met Leeuwarder Courant. Is een mooi artikel geworden. Nice to be back on (the) Trek. Hoewel dit op de clubkampioenschappen na, mijn enige wedstrijd op de Trek zal zijn. Rest triathlons is fijn offroad. Nog meer mijn ding.

Nu nog een paar volume weken en intensiteit van fietsen opvoeren. Eind juni staat X-triathlon Vlaardingen op de kalender en begin juli kan ik mijn vakantie starten met Xterra France met aansluitend 2 weken Spanje. Mooie bikeomgeving met zeker een bezoekje aan de Pyreneeen. Opmaken voor WK X-triathlon Xterra Germany en NK X-triathlon Ameland. SUPER!!

Bedankt John Veenstra wederom voor de foto's.

......hoe loop ik een PR?

Nooit eerder liep ik in mijn (nu ruim 10 jaar durende) triathlonleventje een 10 Engelse Mijl (16.1km) sneller dan op 3 mei j.l. En nee, ook een 15km wedstrijd heb ik nog nooit op hoger tempo gelopen dan tijdens de Ronde van Oranjewoud. Dat het ook nog de winnende tijd van de dag werd was natuurlijk een extra kers op de taart. Maar hoe kan het nu dat ik al 10 jaar train en toch nog steeds sneller kan?

De wedstrijd

Op zaterdagochtend hadden we nagenoeg de perfecte omstandigheden voor een goede wedstrijd met snelle tijd. De zon scheen heerlijk, er stond een matige wind en de temperatuur was zo'n 12 graden. 's Morgens zou ik nog een rustige zwemtraining doen in sportstad. Maar om bepaalde redenen skipte ik de zwemtraining toch.

Ik was gebrand op een snelle tijd en was blij dat het weer zo meezat. Ik had Samme gevraagd mij te hazen richting een eindtijd van 1:10. Dat betekende 4:20 op de kilometer. Om 11:00 het startschot voor de 10km/16.1km/26.1km. Voor mij 2 dames en achterom had ik niet gekeken. Ik volgde netjes de hakken van Samme. Hoewel de eerste kilometer een aantal seconden te snel gingen, kwamen we heel vlug in het juiste tempo. Samme liep mooi vlak en iedere kilometer had slecht een afwijking van 2-3 seconden op de beoogde 4:20. Na 10 kilometer kwamen we exact op 43:20. Heel strak op schema dus. Ik voelde me fit en er kon een klein tandje bij. Nagenoeg de gehele wedstrijd liepen Samme en ik met Anneke de Boer en haas. In de laatste 4 kilometer kwamen we met een stukje tegenwind. Ik voelde me nog sterk en vroeg Samme om een extra tandje erbij te doen zodat ik los kon lopen van Anneke. Dit lukte en we pakten een kleine versnelling. Nog niet eerder voelde een loopwedstrijd zo goed opgebouwd en had ik weinig ongemak met spieren of darmen. Super fijn. Tamelijk ontspannen (maar een tandje erop zat er toch niet in:)) liepen we op de finish af en klokte ik een eindtijd van 1:09:09. Onverwacht, want 1:10 vond ik al ambitieus. 

In 2011 liep ik mijn laatste Ronde van Oranjewoud. Toen 4:30 langzamer dan nu. Opmerkelijk. Waar zit dat in?

Sneller?

Factoren die meespelen in de snellere tijd zijn zeker de aangename weersomstandigheden. Daarbij had ik een haas (Samme) die heel goed steady liep en de race voor mij goed opbouwde en de wind brak waar nodig was.

Maar een nieuw trainingsregime zal ook zeker meespelen. Na de reconstructie (27 juni 2013) van mijn liesslagader heb ik best een moeilijke periode gekend van onzekerheid of mijn lichaam weer zou kunnen wat het voorheen kon. Achteraf was ik toch tamelijk snel weer terug rond het niveau waar ik voor de operatie zat. Omdat de tests van de nacontrole niet heel positief waren twijfelde ik of ik het laatste stapje nog zou kunnen maken. In december was ik al benaderd om mee te trainen met de MiLa groep van AVHeerenveen olv Marcel Swart. Daar heb ik een aantal weken over nagedacht en voor- en nadelen afgewogen. Uiteindelijk woog voor mij de reden om nog een mogelijke stap in mijn (loop) prestaties te kunnen maken het meest zwaar. In januari ben ik daarom onder begeleiding van Marcel gaan trainen. De ervaring van Marcel als voormalig bondcoach triathlon en TDR trainer zou mij zeker kunnen helpen.

Sinds januari dus nieuwe trainingsprikkels door ander type trainingen en meer techniek. Het heeft zeker 2.5 maand gekost voordat mijn lichaam daaraan gewend was. Hogere intensiteit en meer volume in de kern. Alle schema's persoonlijk afgestemd. Dat is soms zwaar. Maar ook zwaar motiverend:) En met Lenneke als loopmaatje is er een extra motivator om elkaar te stimuleren naar betere prestaties. Erg mooi. En ik ben blij met die stap. 

De focus was afgelopen 6 maanden hoofdzakelijk op het lopen gericht. Bewust. Door een diepe zit op de fiets blijft de bloedtoevoer naar mijn benen belemmerd (souffle 2/6 zowel rechts als links). Dit gaat niet beter worden. Met lopen is dat probleem er niet (gestrekt been souffle 0/6). Triathlons op de weg beperkt ik daarom ook tot een minimum en ik focus me nog meer dan ooit op de cross variant waarbij ik op de ATB kan omdat ik op de ATB een minder diepe zit en daarmee een betere bloedtoevoer naar de benen heb ivt de racefiets waarbij de zit veel dieper is. Ik vind dat prima. Zo lang het mag blijven gaan zoals het nu gaat :)

Met de triathlon Heerenveen over ruim een week opmaken voor de Xterra France in juli. En dan kijken op ik met de Xterra Germany en Tri-Ambla helemaal in vorm kan zijn. Machtig mooi toch al dat buiten geweld. Word ik zo ontzettend blij van. 

Samme bedankt voor het hazen!

Afsluiting met parcoursrecord....

Inmiddels 8 maanden na de reconstructie van mijn liesslagader sluit ik het wintercross seizoen af. Beter gepresteerd dan vooraf verwacht en daardoor zeer tevreden. 4 Mooie crosslopen waarin ik o.a. Noord-Nederlands kampioen werd bij de dames V35+ en 4 geweldige cross duathlons (Nijverdal, NK Groesbeek, Heerenveen en Wierden) die ik afsloot met respectievelijk een 2de, 10de, 1ste en nogmaals 1ste plek. Nu weer tijd om te focussen op de trainingen.

Cross Duathlon Wierden

Het mooie weer van zondag 2 maart maakte de omstandigheden van de wedstrijd extra aantrekkelijk. Ik had enorm veel zin om weer te knallen. Mede doordat ik de sduathlon in Norg had moeten laten schieten omdat ik toen alleen thuis zat met een niet fit kind (en het moederschap gaat altijd voor he:)). Laatste wedstrijd na een periode van wisselende opbouw in najaar en winter, maar met mooie resultaten.

Bij de start weinig vertrouwde gezichten en een heel klein damesveld. Ik was de enige dame uit de top-10 van het NK cross duathlon en wist daarmee dat ik theoretisch de wedstrijd al had gewonnen. Maar ik wilde met name zien hoe ik er zelf fysiek voorstond en wilde toch zeker richting de maximale inspanning gaan. Met de grootste startserie in het 25-jarig bestaan van de wedstrijd, werden we om 11:45 weggeschoten voor 4 rondes (a 1.25km) lopen. Rondje rond te vijfer met licht glooiend gebied. Het parcours lag er prima bij. Weinig tot geen modder en daarmee mogelijkheden voor snelle tijden. Alle 4 looprondes verliepen prima en met een tempo (offroad) van 14.1km/hr was ik prima tevreden. De hartslag bleef goed hoog en ik kon voldoende ontspannen op mijn bike springen na ruim 5km te hebben gelopen.

Op de ATB 6 rondes biken in het aangename recreatiegebied van Wierden. Dat is het koppie er nog even bijhouden hoor. Het parcours was droog en snel. Kleine crossbultjes en 1 opstructie (hoge balk) per ronde waardoor je even af moest stappen. Ging prima. Na de laatste ronde fietsen hoorde ik dat er een mogelijkheid was het parcoursrecord te verbeteren. Omdat er in het damesveld verder toch geen strijd zat, leek me de uitdaging om het parcoursrecord te breken nog wel een leuke. So I did. Kon niet misgaan:) Ik knabbelde ruim 2 minuten van het parcoursre af bij de dames. Ook Arie de Jong, winnaar bij de heren, verbeterde het parcoursrecord bij de mannen. Friesland ging met de winst en bijbehorende Krentewegge naar huis. Dat was weer een heerlijke sportervaring.

TV Argo bedankt voor de organisatie en de leuke foto's. Volgend jaar maar weer:)

Nu weer tijd om serieus te bouwen richting de zomer. Zien of het trainingsregime van Marcel Swart z'n vruchten af gaat werpen. Op naar mooie X avonturen.